مدارک جدید، نظریه های جدید در مورد مرگ

بسیاری از محققین پزشکی بر این عقیده اند که تجربه های نزدیک به مرگ هنگامی که مغز فعالیت کامل و کافی نداشته باشد اتفاق می افتند. آنها می گویند ممکن است این تجربیات باورکردنی باشند ولی نه به عنوان وجود زندگی پس از مرگ بلکه چیزی مثل خطور کردن به مغز و نیز معتقدند که هوشیاری به تنهایی در مغز وجود ندارد.
در نوشته ای که در دسامبر ۲۰۰۱ در مجله پزشکی بریتانیایی به نام Lancet منتشر شد کاردیولوژیست هلندی به نام ون لومل می نویسد مرد ۴۴ساله ای را که دچار حمله قلبی شده بود با آمبولانسی به بیمارستان آورده و دکترها قلب او را با دستگاه شوک دهنده به کار انداختند. پرستاری دندان های مصنوعی بیمار را از دهان او جهت جای دادن لوله تنفسی در گلوی بیمار خارج کرد. سپس مرد را به بخش مراقبت های ویژه بردند. یک هفته بعد مرد بیمار پرستاری را که دندان های مصنوعی او را از دهانش خارج کرده بود دید و او را شناخت با اینکه در برخورد قبلی بیمار در حالت کما و مرگ کلینیکی بود. او به پرستار گفت شما دندان های مصنوعی مرا از دهانم خارج کردید و در ادامه به توضیح سایر جزئیات پرداخت و گفت که جداشدن روح از بدنش را مشاهده کرد. در تحقیقی جهت بیان تفاوت تجربه های نزدیک به مرگ ون لومل و همکاران محققش با ۳۴۳ نفر که دچار حمله های قلبی شده و زنده مانده بودند مصاحبه کردند. ۱۸ درصد از هوشیاری کامل خود صحبت کردند. ون لومل می گوید این افراد همه چیز را به طور کامل از احساس خود و آرامش پرواز به مرحله تجربه نزدیک مرگ بیان کردند. متن چاپ شده محققان بریتانیایی در بیمارستان عمومی ساوتهمپتون در مجله «Resuscitation» به این نتایج اشاره می کند که ۱۱درصد از بیماران دارای حافظه کامل در دوره بیهوشی بوده اند. شش درصد از آنها پس از حمله قلبی به هوش آمدند و به زندگی بازگشتند و تجربه های نزدیک به مرگ خود را بازگو کردند.
هم ون لومل و هم محققین بریتانیایی بر این باورند که این یافته ها بیانگر این مسئله است که هوشیاری می تواند در صورت فقدان فعالیت مغز نیز وجود داشته باشد. «شما می توانید مغز را با یک دستگاه تلویزیون مقایسه کنید.» او می گوید: «برنامه تلویزیونی در دستگاه تلویزیون شما نیست.» پس هوشیاری کجا است؟ آیا در تک تک سلول های بدن است؟
ون لومل می گوید من فکر می کنم که چنین باشد. «ما می دانیم که روزانه ۵۰ میلیون سلول می میرند.» او به این مسئله اشاره می کند که این نابودی در مقیاس بالا به این معنی است که تقریباً همه سلول های تشکیل دهنده وجود من و شما نو و جدید هستند در صورتی که ما نسبت به آنچه همیشه بوده ایم تغییری را احساس نمی کنیم. برای ون لومل مسئله به این صورت ادامه می یابد که باید «نوعی ارتباط بین سلول های ما وجود داشته باشد» یا به عبارت دیگر همه سلول های ما نه فقط سلول های مغزی بلکه تریلیون سلول دیگر که در ماهیچه ها، استخوان بندی، روده و احشا، پوست و خون وجود دارند «به طریق شبکه مانندی با هم تبادل اطلاعات یا گفت وگو دارند» در نتیجه ما تجربیاتمان را فعالانه حفظ کرده حتی در زمانی که بیلیون سلول تشکیل دهنده بدن ما از بین رفته و بیلیون سلول دیگر جای آنها را می گیرند. پس در این صورت همه سلول ها هنگام مرگ مغزی نیز زنده اند و می توانند از طریق ذهن از مسائل به نحو غیرقابل توضیحی آگاه شوند. عقاید و پیشنهادات ممکن است ما را از مراحل توضیحی تجربه های نزدیک به مرگ دور کند مثل دلایل محکم زندگی پس از مرگ ولی آنها افق های جذاب خودشان را دارند. پس این به چه معنی است اگر ذهن انسان پس از مرگ مغزی فعالیت داشته باشد آیا باید در مورد بازگشت پس از مرگ مغزی بازنگری داشته باشیم. تجربه های نزدیک به مرگ ما را وادار می سازند که مجدداً سئوالاتی را که فکر می کردیم پاسخشان را می دانیم امتحان کنیم. مرگ چیست؟ هوشیاری کجا است؟ و آیا علم می تواند روح را بیابد؟